کیسه های پلاستیکی و کیسه زباله اتوکلاو روشی پرکاربرد، راحت و بهداشتی برای حمل زباله است. کیسه های زباله پلاستیکی نسبتاً سبک وزن هستند و به ویژه برای زباله های نامرتب یا مرطوب مفید هستند.
همانطور که معمولاً در مورد زباله های مواد غذایی صدق می کند، و همچنین برای بسته بندی زباله ها برای به حداقل رساندن بو مفید هستند.
کیسه های پلاستیکی اغلب برای پوشاندن زباله ها یا ظروف زباله یا سطل ها استفاده می شود. این کار با جلوگیری از تماس ظرف با زباله، بهداشتی نگه می دارد.
پس از پر شدن کیسه در ظرف با زباله، کیسه را می توان از لبه های آن بیرون کشید، آن را بسته و با حداقل تماس با مواد زائد بسته شد.
کیسه های زباله توسط کانادایی ها Harry Wasylyk، Larry Hansen و Frank Plomp در سال 1950 اختراع شد.
در یک برنامه ویژه در تلویزیون CBC، کیسه های زباله سبز (اولین کیسه های زباله در کانادا) در رتبه 36 در میان 50 اختراع برتر کانادا قرار گرفت.[3] کیسه های پلاستیکی سیاه در سال 1950 به عنوان کیسه های مهر و موم ستاره معرفی شدند.
اولین کیسه ها در ایالات متحده سبز و مشکی بودند، نه سفید و شفاف که اکنون رایج است.
کیسه های مهر و موم تخت برای اولین بار در سال 1959 ظاهر شدند. در دهه 1960، کیسه های بن سفید معرفی شدند. کیسه های دو لایه (هیوی دیوتی) در سال 1974 معرفی شدند و در سال 1980 کیسه های 3 لایه به بازار آمدند.
کیسه های پلاستیکی را می توان با محتویات آن در امکانات مناسب برای تبدیل زباله به انرژی سوزاند. آنها در محل های دفن بهداشتی پایدار و خوش خیم هستند. برخی در شرایط مشخص تجزیه پذیر هستند.
کیسه های پلاستیکی برای زباله یا زباله در تعداد زیادی از فروشگاه ها در بسته ها یا رول های چند ده کیسه ای به فروش می رسد. گاهی اوقات برای بسته شدن کیسه پس از پر شدن، بست های سیمی ارائه می شود.
معمولاً ضخامت‌های متفاوتی تولید می‌شود – کیسه‌های ضخیم‌تر برای کاربردهای سنگین‌تر مانند زباله‌های ساختمانی یا برای اینکه بتوانند در طول فرآیندهای بازیافت فشرده شوند، استفاده می‌شوند.
در اواسط دهه 1990 کیسه های سطل زباله با بند کشی برای بسته شدن معرفی شدند.
